Tα τέσσερα μπουκάλια..

Τραγούδι θλιμμένο με τον αέρα ταξιδεύει..
θολό τοπίο,ερημικό,χάθηκαν οι άνθρωποι..?
Eνα ατελείωτο αντίο από φωνές, σαν σμήνος πουλιών που πετά χάνονται στον ορίζοντα.
Ετσι δεν είναι η ζωή άλλωστε..?? ένα ατέλειωτο αντίο σε ότι συναντάμε στις στιγμές που ο χρόνος μας αφήνει ν'αγγίξουμε.
Ακουμπισμένος στον ψηλό βράχο που υψώνεται στο τέλος του δάσους,εκεί που η πόλη αρχίζει,από εδώ συνήθιζα να παρακολουθώ τους ανθρώπους,να μαθαίνω τις συνήθειές τους,με τον καιρό άρχιζα να νοιώθω τις χαρές και τις λύπες τους, τις έκανα δικές μου.
Εδώ και ημέρες μου λείπει ο ήχος από τις φωνές των παιδιών που ανέμελα έπαιζαν στις αυλές τους.
Εδώ και ημέρες η πόλη είναι σκοτεινή χωρίς εκείνα τα πολύχρωμα φώτα που έδιναν ζωή στην νύχτα,όταν δεν υπήρχε φεγγάρι.
Α..!! και τώρα που είπα φεγγάρι,θυμήθηκα αυτό που έλεγαν πριν από καιρό κάποιοι επίσημοι,θα άφηναν λέει μία ειδική κάψουλα σε κάποιο μέρος του φεγγαριού που θα περιείχε μέσα της την ιστορία του ανθρώπινου γένους,την εξέλιξη του,πληροφορίες για τον μεγάλο κίνδυνο που ερχόταν, για την μεγάλη καταστροφή.
Θα το άφηναν εκεί για να το βρούν κάποιοι άλλοι,οι επόμενοι ίσως.
Μα πόσο λάθος έκαναν..
Τέσσερα μπουκαλάκια έπρεπε να αφήσουν μόνον στο φεγγάρι.
Το πρώτο μπουκαλάκι θα έιχε αίμα.
Το δεύτερο πόνο και δάκρυα..
Το τρίτο την χαρά
Και το τέταρτο το πιο σπουδαίο,μία πνόη που θα σήμαινε ελπίδα.
Αυτή δεν είναι η ιστορία του ανθρώπου??
Αίμα,δάκρυα,πόνος,λίγες χαρές, και πνόες ελπίδας??

                                           ΝΟΣΤΟΣ