Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Στην Αρετή..

Χαραμάδα με θέα το θάνατο
βασανιστικό μαρτύριο
παραμύθι για παιδιά μεγάλα , κακογραμμένο και λυπητερό
σκόρπιες νότες μονότονες , χωρίς μελωδία , ρυθμό κι αρμονία
ρωγμή επικίνδυνη στης ψυχής το οικοδόμημα
ναυάγιο στου ασάλευτου χρόνου τα λιμνάζοντα ύδατα
καταποντισμός στο δίχως τέλος κενό..
Aκουσα τις κραυγές σου,όλοι τις ακούσαμε
μα δεν δώσαμε σημασία καμμιά,βολεμένοι στην διαρκή και καταστροφική νιρβάνα μας.
Θυμάμαι τα λόγια σου..
-Αγγελος ήμουν σαν ήλθα στην γη,μα με τον καιρό τα φτερά μου έσπασαν,και η ψυχή μου ράγισε..
Αποστεομένο κορμί έγινα με αλλοτριωμένη φύση
αφιερωμένη σε ετερόκλητες
βουλές και ανάγκες,
Στα ταξίδια του μυαλού και...τι ανόητο,στα δάκρυα της καρδιάς
Ψάχνεις,ψάχνεις,μια λύση,ένα αίνιγμα,ξέρω γω...δεν έχω βρει τίποτα ακόμα
Γιατί είναι και το αίνιγμα ξέρεις μια αρχή κι αυτό
κι εγώ δεν ξέρω πώς ν'αρχίσω.
Μου λείπουν πολλά,μα πιο πολύ η αγάπη των ανθρώπων.
και πλάθεις ιστορίες που ποτέ δεν θα γεννηθούν
κι ίσως να θέλεις να τις ζήσεις για να σ'αγκαλιάσει ο πόνος...
Ναι,όταν δεν έχεις τίποτα,
ακόμα κι ο πόνος σου λείπει,έτσι λέω
Φοβάσαι τον εαυτό σου για όσα έκανε
η συγνώμη των άλλων δεν  με έπεισε στ'αλήθεια,
κι αυτή η εμπιστοσύνη που πεθαίνει σε σπρώχνει να προσγειωθείς απότομα,έτσι μόνη
αγνωστη μέσα σε αγνώστους,να αργοπεθαίνεις στιγμή τη στιγμή και μένει μόνον τ'ονειρο ν'αγκαλιάζω κάθε που βραδιάζει
Το όνειρο...την αυταπάτη εννοώ.
Η θολούρα που τυλίγει το ψέμα.
Μα και πάλι,πόσο να ζήσει ένα παραμύθι σαν το δικόμου??
Είναι φορές που πιστεύω ότι ένα χέρι αρκούσε να με τραβήξει,να με σπρώξει στην απέναντι όχθη,μία ζεστή αγκαλιά ίσως..βαρύ φορτίο η μοναξιά και μαζί της η απόγνωση και η απελπισία.
Πόσες φορές δεν είπα θα ξεφύγω μα σαν έφτανα στην μέση λιγοψυχούσα και γύριζα πίσω,και ήταν πιο βαθύς ο πόνος και η μοναξιά.
Πόσες φορές είπα ότι θα μιλήσω και τελικά δεν μπόρεσα,ίσως από φόβο
ίσως κι εγώ δεν ξέρω το γιατί..
Ισως και αυτή η εμμονή στο μυαλό μου "δεν με νοιάζει,δεν με νοιάζει"
Εχω παραιτηθεί τώρα πια..
Φοβάμαι,ναι φοβάμαι ότι θα έλθει κάποια στιγμή
που θα κοιτάζω στο σκοτάδι πράγματα που αγαπούσα,
που τα έζησα,που τα ξέρω τόσο καλά,
που τα'χα βγάλει από τη μνήμη εσκεμμένα θες,μοιραία,δεν ξέρω
Και θα τα βλέπω που λες,
και θα ψιθυρίσω αλήθειες που ποτέ δεν είπα...
Και θα'ναι αργά γιατί,είτε μ'αρέσει είτε όχι,
κάποια πράγματα τελειώνουν,περνάνε,αν δεν τ'αγκαλιάσεις φεύγουν...
Και φοβάμαι ακόμα πιο πολύ πιο πολύ απ'τον ψίθυρο και την μνήμη μου ίσως
ότι θ'ακούσω αυτά που κάποτε δεν ήξερα.
Και ξέρεις,αν είναι άσχημα,δεν θα με πονέσουν γιατί πάει,τέλειωσαν,
ο πόνος δεν χωράει πια,κοιμήθηκε...
Μα-φαντάσου να είναι όλα αυτά που πάντα ήθελα ν'ακούσω...
Πόσο όμορφο ήταν αυτό το όνειρο το ξέρω.
Μα φαντάσου...Ν'ακούσω ότι δεν έπρεπε ποτέ να τελειώσει.
Αλλά τώρα που τελείωσε είναι αργά.
Τα όνειρα τα φέρνει κανείς πίσω?
δεν ξέρω,τι να σου πω...
Προσπάθησα,τα φώναξα,έκλαψα για να τα γυρίσω πίσω
Αλλά να,βλέπεις....Σου είπα ήδη,
δεν έχω τίποτα,δεν κατάφερα τίποτα
Μα δεν ξέρω,δεν ξέρω...Αν μου λείπει πιο πολύ το όνειρο της ζωής ή ο πόνος...
δεν ξέρω να σου πω στα σίγουρα,αλήθεια.
Γιατί απλά κανείς δεν θυμάται τι έχει συνηθίσει στη ζωή του...
Να πονάει ή να ζει στο όνειρο,το όνειρο της αληθινής ζωής.
Θέλει προσπάθεια η φυγή
και ό,τι στέκεται
στα μάτια μου μπροστά,δε θέλω να σκεφτώ,
και μέσα στο μυαλό μου πάλι έρχεται
εκείνο τ'όνειρο χαμένο,να ζήσω να βλέπω κάθε μέρα τον ήλιο ν΄ανατέλλει και να χαμογελώ δεν θα ήθελα τίποτα άλλο..τίποτα
Τα πήγα πίσω τ'όνειρα μου,ήταν μεγάλα για την καρδιά μου
Κι αν ρίξεις κλότσο δεν θα γυρίσει
Το παραμύθι έχει πια σβήσει.


Αφιερωμένο στην Αρετή που έφυγε από την ζωή δώδεκα χρόνια πριν,μία ημέρα σαν κι αυτήν στις 4/12 στα 27 της ύστερα από χρήση νοθευμένης ηρωίνης που της προμήθευσε κάποιος έμπορος του θανάτου.
Αφιερωμένο στην κάθε Αρετή,και στα "πρεζάκια" όπως τα αποκαλούμε εμείς οι καθώς πρέπει οι δήθεν και οι βολεμένοι,ξεχνόντας την ανθρώπινη φύση τους.
Μόνον υποκριτικά στεκόμαστε απέναντί τους,και κάθε που τους συναντάμε στους δρόμους κάνουμε πιο 'κεί μη τυχόν και μας ακουμπίσουν φοβούμενοι μήπως μας μολύνουν εμάς τους αμόλυντους και καθαρούς,που δηλητηριάζουμε και λοιδορούμε με ρατσιστική διάθεση κάθε τι το διαφορετικό,κάθε τι που χαλάει την δήθεν αισθητική μας.

Τ' άστρα,θαμπά θυμίζουν
πως κάτι υπάρχει απέραντο
πέρα απο την δική μας
μικρότητα..!!

Καλή σου νύχτα Αρετή όπου και αν υπάρχεις για μας θα παραμένεις πάντα ένας Αγγελος..!!




                              ΝΟΣΤΟΣ        
                             

10 σχόλια:

Δaνaη's είπε...

τα λόγια περιττά.. :/
υπέροχη ανάρτηση..!

D.Angel είπε...

Είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή
η Αρετή θα δακρύζει από ευτυχία!
Γιατί κάποιος τη θυμάται,
γιατί κάποιος την σκέφτεται με αγάπη...
Γιατί την κατάλαβε και δεν την έκρινε...
Χαμογέλα Αρετή, αυτός ο κόσμος δεν ήταν
για σένα! Χαμογέλα που γλύτωσες και...
δάκρυσε για τον μικρόψυχο κόσμο μας!

Φιλιά λύκε

Unknown είπε...

τα λόγια, συμφωνώ με τη Δανάη, είναι περιττά

τα έγραψες όλα εσύ
και με τα μπλε γράμματα και με τα κόκκινα

Αρετή στη μνήμη σου όλη η συγκίνηση που ένιωσα διαβάζοντας όσα θα ήθελες να έχεις γράψει εσύ κι απλώς τα αντέγραψε ο Νόστος

Νimertis είπε...

Να'σαι καλά φίλε μου για το καθαρτήριο ψυχής που προσέφερες... άλλα λόγια δεν χρειάζονται... την καλησπέρα μου...

Στέλλα είπε...

Αγγελος ήρθε και Αγγελος έφυγε. Δαίμονες είναι αυτοί που μπήκαν στην ζωή της και τη σακάτεψαν...Μακάρι να λείψουν όλα αυτά..μακάρι να μάθουν να φωνάζουν το μεγάλο ΟΧΙ αυτά τα βασανισμένα ευθραυστα παιδιά...

NOSTOS είπε...

Δανάη ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια..ήθελα να αποτίσω έναν φόρο τιμής,με ανθρωπιά,αλλά και με καταγγελτική διάθεση.

NOSTOS είπε...

Αγγελάκι μας ,με συγκινείς με τούτο το σχολιό σου.Δυστυχώς ετούτος ο κόσμος μοιάζει να μην είναι πλασμένος για ευαίσθητες ψυχές.
Δεν έχω το δικαίωμα να κρίνω κανέναν που περνά αυτό το μαρτύριο,το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι δίπλα του,με ότι αυτό συνεπάγεται..Καλό βράδυ να έχεις..

NOSTOS είπε...

meggie,σ'ευχαριστώ κι εσένα για τα καλά σου λόγια,λόγια που θα έπρεπε να μην ειπωθούν από εμένα,αλλά από την Αρετή και την κάθε Αρετή,απλά εμείς οι "πολιτισμένοι" τους στερήσαμε η τους στερούμε το δικαίωμα να μιλήσουν.Καλό βράδυ και σε σένα.

NOSTOS είπε...

nimertis καλέ μου φίλε, χρέος μου να μιλήσω για μία ψυχή που έχασε τον δρόμο της γιατί δεν βρέθηκε κόντα της ένα χέρι,μία ζεστή αγκαλιά, ένας καλός λόγος,όταν εκείνη τα είχε ανάγκη.
Καλό σου βράδυ.

NOSTOS είπε...

Stella..Τα είπες όλα..
Πράγματι,Αγγελος ήλθε,Αγγελος έφυγε έστω και με σπασμένα τα φτερά,μα και Αγγελος παραμένει.
Τα μεγάλα ΟΧΙ για ν'ακουστούν χρειάζονται και μία κοινωνία με διάθεση αυτοκριτικής,μία κοινωνία ευαίσθητη,μία κοινωνία να μάθει ν'ακούει και ν'αφουγκράζεται κραυγές και πόνους ψυχής..ζητάω πολλά το ξέρω..!!!
Καλό βράδυ να έχεις καλή μου φίλη κι ευχαριστώ για τα περάσματά σου και τα σχόλια σου στην terra.Kαλό σου βράδυ.