Στην Αρετή..

Χαραμάδα με θέα το θάνατο
βασανιστικό μαρτύριο
παραμύθι για παιδιά μεγάλα , κακογραμμένο και λυπητερό
σκόρπιες νότες μονότονες , χωρίς μελωδία , ρυθμό κι αρμονία
ρωγμή επικίνδυνη στης ψυχής το οικοδόμημα
ναυάγιο στου ασάλευτου χρόνου τα λιμνάζοντα ύδατα
καταποντισμός στο δίχως τέλος κενό..
Aκουσα τις κραυγές σου,όλοι τις ακούσαμε
μα δεν δώσαμε σημασία καμμιά,βολεμένοι στην διαρκή και καταστροφική νιρβάνα μας.
Θυμάμαι τα λόγια σου..
-Αγγελος ήμουν σαν ήλθα στην γη,μα με τον καιρό τα φτερά μου έσπασαν,και η ψυχή μου ράγισε..
Αποστεομένο κορμί έγινα με αλλοτριωμένη φύση
αφιερωμένη σε ετερόκλητες
βουλές και ανάγκες,
Στα ταξίδια του μυαλού και...τι ανόητο,στα δάκρυα της καρδιάς
Ψάχνεις,ψάχνεις,μια λύση,ένα αίνιγμα,ξέρω γω...δεν έχω βρει τίποτα ακόμα
Γιατί είναι και το αίνιγμα ξέρεις μια αρχή κι αυτό
κι εγώ δεν ξέρω πώς ν'αρχίσω.
Μου λείπουν πολλά,μα πιο πολύ η αγάπη των ανθρώπων.
και πλάθεις ιστορίες που ποτέ δεν θα γεννηθούν
κι ίσως να θέλεις να τις ζήσεις για να σ'αγκαλιάσει ο πόνος...
Ναι,όταν δεν έχεις τίποτα,
ακόμα κι ο πόνος σου λείπει,έτσι λέω
Φοβάσαι τον εαυτό σου για όσα έκανε
η συγνώμη των άλλων δεν  με έπεισε στ'αλήθεια,
κι αυτή η εμπιστοσύνη που πεθαίνει σε σπρώχνει να προσγειωθείς απότομα,έτσι μόνη
αγνωστη μέσα σε αγνώστους,να αργοπεθαίνεις στιγμή τη στιγμή και μένει μόνον τ'ονειρο ν'αγκαλιάζω κάθε που βραδιάζει
Το όνειρο...την αυταπάτη εννοώ.
Η θολούρα που τυλίγει το ψέμα.
Μα και πάλι,πόσο να ζήσει ένα παραμύθι σαν το δικόμου??
Είναι φορές που πιστεύω ότι ένα χέρι αρκούσε να με τραβήξει,να με σπρώξει στην απέναντι όχθη,μία ζεστή αγκαλιά ίσως..βαρύ φορτίο η μοναξιά και μαζί της η απόγνωση και η απελπισία.
Πόσες φορές δεν είπα θα ξεφύγω μα σαν έφτανα στην μέση λιγοψυχούσα και γύριζα πίσω,και ήταν πιο βαθύς ο πόνος και η μοναξιά.
Πόσες φορές είπα ότι θα μιλήσω και τελικά δεν μπόρεσα,ίσως από φόβο
ίσως κι εγώ δεν ξέρω το γιατί..
Ισως και αυτή η εμμονή στο μυαλό μου "δεν με νοιάζει,δεν με νοιάζει"
Εχω παραιτηθεί τώρα πια..
Φοβάμαι,ναι φοβάμαι ότι θα έλθει κάποια στιγμή
που θα κοιτάζω στο σκοτάδι πράγματα που αγαπούσα,
που τα έζησα,που τα ξέρω τόσο καλά,
που τα'χα βγάλει από τη μνήμη εσκεμμένα θες,μοιραία,δεν ξέρω
Και θα τα βλέπω που λες,
και θα ψιθυρίσω αλήθειες που ποτέ δεν είπα...
Και θα'ναι αργά γιατί,είτε μ'αρέσει είτε όχι,
κάποια πράγματα τελειώνουν,περνάνε,αν δεν τ'αγκαλιάσεις φεύγουν...
Και φοβάμαι ακόμα πιο πολύ πιο πολύ απ'τον ψίθυρο και την μνήμη μου ίσως
ότι θ'ακούσω αυτά που κάποτε δεν ήξερα.
Και ξέρεις,αν είναι άσχημα,δεν θα με πονέσουν γιατί πάει,τέλειωσαν,
ο πόνος δεν χωράει πια,κοιμήθηκε...
Μα-φαντάσου να είναι όλα αυτά που πάντα ήθελα ν'ακούσω...
Πόσο όμορφο ήταν αυτό το όνειρο το ξέρω.
Μα φαντάσου...Ν'ακούσω ότι δεν έπρεπε ποτέ να τελειώσει.
Αλλά τώρα που τελείωσε είναι αργά.
Τα όνειρα τα φέρνει κανείς πίσω?
δεν ξέρω,τι να σου πω...
Προσπάθησα,τα φώναξα,έκλαψα για να τα γυρίσω πίσω
Αλλά να,βλέπεις....Σου είπα ήδη,
δεν έχω τίποτα,δεν κατάφερα τίποτα
Μα δεν ξέρω,δεν ξέρω...Αν μου λείπει πιο πολύ το όνειρο της ζωής ή ο πόνος...
δεν ξέρω να σου πω στα σίγουρα,αλήθεια.
Γιατί απλά κανείς δεν θυμάται τι έχει συνηθίσει στη ζωή του...
Να πονάει ή να ζει στο όνειρο,το όνειρο της αληθινής ζωής.
Θέλει προσπάθεια η φυγή
και ό,τι στέκεται
στα μάτια μου μπροστά,δε θέλω να σκεφτώ,
και μέσα στο μυαλό μου πάλι έρχεται
εκείνο τ'όνειρο χαμένο,να ζήσω να βλέπω κάθε μέρα τον ήλιο ν΄ανατέλλει και να χαμογελώ δεν θα ήθελα τίποτα άλλο..τίποτα
Τα πήγα πίσω τ'όνειρα μου,ήταν μεγάλα για την καρδιά μου
Κι αν ρίξεις κλότσο δεν θα γυρίσει
Το παραμύθι έχει πια σβήσει.

Αφιερωμένο στην Αρετή που έφυγε από την ζωή δώδεκα χρόνια πριν,μία ημέρα σαν κι αυτήν στις 4/12 στα 27 της ύστερα από χρήση νοθευμένης ηρωίνης που της προμήθευσε κάποιος έμπορος του θανάτου.
Αφιερωμένο στην κάθε Αρετή,και στα "πρεζάκια" όπως τα αποκαλούμε εμείς οι καθώς πρέπει οι δήθεν και οι βολεμένοι,ξεχνόντας την ανθρώπινη φύση τους.
Μόνον υποκριτικά στεκόμαστε απέναντί τους,και κάθε που τους συναντάμε στους δρόμους κάνουμε πιο 'κεί μη τυχόν και μας ακουμπίσουν φοβούμενοι μήπως μας μολύνουν εμάς τους αμόλυντους και καθαρούς,που δηλητηριάζουμε και λοιδορούμε με ρατσιστική διάθεση κάθε τι το διαφορετικό,κάθε τι που χαλάει την δήθεν αισθητική μας.

Τ' άστρα,θαμπά θυμίζουν
πως κάτι υπάρχει απέραντο
πέρα απο την δική μας
μικρότητα..!!

Καλή σου νύχτα Αρετή όπου και αν υπάρχεις για μας θα παραμένεις πάντα ένας Αγγελος..!!



                              ΝΟΣΤΟΣ