Kάρμα..

Απρόσμενος ειρμός από σκέψεις
υπάρχουν στον ευαίσθητο άνθρωπο
Ανθρωποι που λυγίζουν απρόσμενα σαν το μυαλό αλλάξει ρότα,όταν οι ψυχές ανήμπορες ν'άντέξουν τον πόνο παραδίδονται στην άβυσσο.

Πετούσε μικρά φύλλα στο ρυάκι για να βλέπει τον τρόπο που πλέουν.
Ηταν τόσο μόνος πάντα, δεν είχε φίλους,η θλίψη απο τις αναμνήσεις,από την απώλεια, τον έκαναν να εγκαταλείψει την πόλη και να κατοικήσει σε αυτό το μικρό χωριό.
Δεν ήθελε να ξαναμιλήσει σε κανέναν.
Τα φυτά και τα ζώα του τόπου έγιναν οι φίλοι του.
Εκεί στην ερημιά έμαθε να μαζεύει τον πόνο του και να τον κλείνει στο υπόγειο του πέτρινου σπιτιού που έμενε.
Εγραφε ποιήματα στα λευκά φτερά των νεκρών περιστεριών που έβρισκε κάθε τόσο στο δάσος,πιστεύοντας ότι έτσι καλεί την αγαπημένη του που χάθηκε για πάντα στο σκοτάδι της παράξενης πόλης που ζούσε.
Τόσο μόνος εκεί,τόσο απαθής απέναντι στην ζωή.
Κάποιες στιγμές μικρές ανάσες του χρόνου,όταν έβλεπε τα νούφαρα της λίμνης να λικνίζονται και να παιχνιδίζουν στην επιφάνεια του νερού ηρεμούσε,το μυαλό του έπαιζε το παιχνίδι των επιθυμιών του καθρεφτίζοντας το πρόσωπο της αγαπημένης του στην επιφάνεια του νερού.
Πολλές φορές την καλούσε μα απάντηση δεν έπαιρνε.
...Και τα φύλλα που πετούσε στο ρυάκι ήταν η μόνη του απασχόληση καθώς έπλεαν σε ακαθόριστες πορείες τα παρατηρούσε μέχρι να χαθούν από τα μάτια του.
Ταξίδευε μαζί τους και είχε μία ελπίδα παράξενη,θολή στον νού,ότι θα την ξανάβλεπε.
Βλέπει όνειρα.Σπίτια πέτρινα,ογκώδη μα ειρηνικά,βλέπει την λίμνη, την δική του λίμνη με φτερωτά δελφίνια,και πήγασσους υδρόβιους,ακούει κύκνους να τραγουδούν και μία νεφένια ύπαρξη να τον καλεί.
Ξυπνά απ΄τις φωνές του,μπρός του αντικρύζει την νοσοκόμα με την ηρεμιστική ένεση,δεν μπορεί να κινηθεί είναι δεμένος.
-Λύστε με σας λέω είναι εδώ την είδα, μου μίλησε,με περιμένει,θα φύγουμε,θα φύγουμε μαζί...!!!
Το παραλλήρημά του είναι σύντομο,καθώς το ηρεμιστικό έρεε στις φλέβες του.
Κοιμάται και ξυπνά με την ελπίδα κάποιος να του δώσει τον χάρτη, να του δείξει τον δρόμο να την βρεί
Παραδομένος και πάλι στα όνειρά του χάνεται ακράτητος.
Ζητά αυτήν που θα του δώσει την ύπαρξη της,αυτήν που θα του χαρίσει την χαμένη του αγάπη χωρίς προκαταλήψεις,ατέρμονη,αέναη.Η τελευταία του σκέψη πρίν πηδήξει στο κενό ήταν ο θάνατος χωρίζει,μα και ο θάνατος ενώνει
Η τελευταία του λέξη ήταν Κάρμα.

                                                           ΝΟΣΤΟΣ.