Ρωτας...!!!...Απαντώ...???

Ενα μικρό παιδί ο άλλος μου ευατός όλο απορίες..
-Θα γυρίσει ετσι δεν είναι?
-Ποιό του απαντώ.
-Εκείνο το όμορφο χθές,το γεμάτο ανεμελιά,το χθές των παιδικών μας χρόνων..
-Δεν γυρνά πίσω ο χρόνος,δυστυχώς ετσι είναι η ζωή μας παγιδευμένη στο παρελθόν στο παρόν,στο μέλλον,οτι ζήσαμε δεν ξαναγυρνά,μένει στο χθές,σε μας μένουν οι αναμνήσεις που και αυτές μερικές φορές ξεθωριάζουν.
-Δεν θα γυρίσει?
-Ποτέ..
-Και τι θα πεί ποτέ?
-Ποτέ θα πεί ούτε αύριο,ούτε σε μία εβδομάδα,ούτε σε έναν χρόνο,ούτε σε δέκα η έκατό χρόνια..
-Ε τότε ίσως αργότερα..
-Δεν υπάρχει αργότερα από το ποτέ απαντώ..
-Kαι που είναι τώρα όλα αυτά που μας έταξαν,όπως Δημοκρατία,Ελευθερία,Ευημερία,Εθνική ανεξαρτησία,Παιδεία,Δουλειά,
Αξιοπρέπεια,Ισότητα,Δικαιοσύνη...
(Τώρα μάλιστα,τέτοιες ώρες τέτοια λόγια)
-Πούθενα μικρέ μου,πουθενά δεν είναι
-Και τι θα πεί πουθενά?
-Πουθενά θα πεί,ούτε εδώ, ούτε εκεί,ούτε δίπλα ούτε παραπέρα,ούτε αλλού..
-Δηλαδή που είναι?
-Είπαμε στο πουθενά..το πουθενά μικρέ μου είναι το ποτέ του χώρου..
το ποτέ είναι το πουθενά του χρόνου
Τα μάτια του έχουν πλημμυρίσει με πάμπολα ερωτηματικά και απορίες,κι ένα δάκρυ κάπου ετοιμάζεται να βγεί..
Ξέρει και ξέρω πως του είπα ψέματα,δεν έχω άλλη σωτηρία απο το να το σώσω, να του πώ για τον μύθο της ψυχής που δεν αντέχει το ποτέ και το πουθενά.
-Μικρέ μου μην δακρύζεις στον παράδεισο βρίσκονται και το ποτέ και το πουθενά
-Τότε πάμε στον παράδεισο να βρούμε το ποτέ και το πουθενά και όλα αυτά που χάσαμε,όλα αυτά που μας έταξαν..
-Δεν γίνεται μικρέ μου,κανείς δεν μπορεί να πάει στον παράδεισο.
-Γιατί?...Είδες μου λες ψέματα.Η δεν υπάρχει παράδεισος η δεν βρίσκονται εκεί το ποτέ και το πουθενά.
-Μα μικρέ μου..
-Σώπασε μου είπες ψέματα,το κατάλαβα όταν έσκυψες το κεφάλι σου.
Ενα μικρό παιδί είναι ο ευατός μου,γεμάτο απορίες που δεν καταλαβαίνει και δεν εγκαταλείπει,το πείσμα του ζωντανού..
-Ακου μικρέ μου ένας ψεύτικος κήπος είναι ο παράδεισος γεωμετρικά άναρχος στην συμβολή του ποτέ και του πουθενά,ανύπαρκτες οι συντεταγμένες του.
Κλαίει..
-Εσύ δεν κλαίς,δεν λυπάσαι?
-Δέν μπορώ μικρέ μου..μία αλήθεια θέλω να σου πώ μόνο..
Το ποτέ και το πουθενά είναι δύο λουλούδια στον ίδιο κήπο,είναι αυτά που χάσαμε,οι ψεύτικες υποσχέσεις που μας έδωσαν,τα όνειρα που μας κούρσεψαν..το χαμόγελο των παιδιών που έκλεψαν..
Ο μικρός μου ευατός δεν κλαίει τώρα,σκιές φόβου καλύπτουν τα μάτια του.
Με κοιτά..γεμάτος φόβο και απορία..και με ρωτά..
-Δεν είσαι εγώ.Είσαι το ποτέ?
-Ναι έιμαι
-Είσαι το πουθενα?
-Ναι είμαι
-Πότε έφυγες?
-Καιρό τώρα..έφυγα μαζί τους όταν χάθηκαν όλα.
-Γι'αυτό δεν κλαίς?
-Γι' αυτό
-Επειδή δεν άντεξες
-Ναι
- Επειδή δεν μπόρεσες να καταλάβεις?
- Ναι
- Έγινες ένα με το ποτέ και το πουθενά.
-Σταμάτα με πονάς...
-Και τώρα πρέπει να φύγω
-Ναι πρέπει να φύγεις μικρέ μου
Ο ευατός μου ο μικρός έχει ρυτίδες στην φωνή του τώρα πια..
Νύχτωσε και η νύχτα του είναι ξένη,ξένος και ο ευατός του,ξένα και τα ονειρά του
Έφυγε όπως περπατούσαμε παιδιά στις πλάκες,προσπαθώντας να μην πατήσει ούτε στο ποτέ,ούτε στο πουθενά..
Νοιώθω την απορία του να αιωρείται,μου την φέρνει ο παγωμένος αέρας καθώς νυχτώνει..Υπάρχει το ποτέ και το πουθενά και σ'αυτή την ζωή??

Ξύπνησα,το ρολόι στον τοίχο δείχνει τρείς το πρωί..Το ξημέρωμα με βρίσκει οργισμένο και προβληματισμένο,όνειρο ήταν..
Σιγά μην σας κάνω την χάρη..Εδώ θα είμαι δεν θα χαθώ στο ποτέ και στο πουθενά,δεν θα φύγω μαζί τους.Θ'αντέξω,Θα μείνω εδώ να πολεμήσω για τα όνειρα μου,για την ελπίδα,για το αύριο,για όλα αυτά που μας έκλεψαν,τα θέλω όλα πίσω και τα θέλω τώρα,για την αξιοπρέπειά μου,για το χαμογέλο των παιδιών,Τίποτα δεν χάθηκε ακόμη..Τις νύχτες των άηχων φόβων,των αυτόχειρων ονείρων..θα προσφέρω ουρλιαχτά απο τις κορφές των βουνών χωρίς αγέλες να προστάζουν την ζωή μου,τις ζωές μας, τις ζωές σας...

                                             ΝΟΣΤΟΣ.