Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

AΠΟΥΣΙΑ

        

Παει καιρος που σταματησα να ελπιζω..παει καιρος που δεν μπορω ν'αντικρυσω το ειδωλο μου στον καθρεφτη.Παει καιρος που η μοναξια εχει στησει το δικο της αβατο στην ψυχη μου.Δεν λεω καλη η μοναξια αλλα οταν εσυ την επιλεγεις.Ειναι μερες τωρα που τριγυρνω ανησυχος στα δρομακια της πολης,αποφευγω να γυρνω στο σπιτι γιατι νοιωθω την απουσια σου να γεμιζει τον χωρο..κι οταν γυρνω αντικρυζω την μορφη σου σε μια φωτογραφια σου στο αχνο φως ενος κεριου..με κοιτας και ειναι σαν να μου χαμοτελας..μπα δεν το πιστευω λεω απο μεσα μου παιχνιδια της φωτοσκιας θα ειναι,ομως απο οποια οπτικη γωνια και αν σε κοιτουσα εσυ παντα μου χαμογελουσες..παντα μ'αγαπουσες αλλα δεν μου το εδειχνες απλα με αγαπουσες με τον δικο σου τροπο το ηξερα κι ας ξεγελουσα τον ευατο μου οτι δεν το καταλαβαινα..Αποφασισα να φυγω για λιγες ημερες απο την Αθηνα ειναι βλεπεις και αυτες οι ημερες του καλοκαιριου με την αφορητη ζεστη που κανει την κατασταση ακομη χειροτερη. Παντα με ελεγες αναποδο που δεν μ'αρεσαν τα καλοκαιρια.Ετοιμαζω τα πραγματα μου βιαστικα δεν ξερω γιατι αλλα ειναι η πρωτη φορα που ετοιμαζομαι να το βαλω στα ποδια στα δυσκολα.Το πρωτο φως της ημερας με βρισκει αγρυπνο, βυθισμενο στις σκεψεις μου νοιωθω αδυναμος να κανω ακομη και τ'αυτονοητα..εχω κι εκεινον τον ρημαδοπονο στο στομαχι που με βασανιζει τις τελευταιες ημερες και με διπλωνει στα δυο,κι ομως πρεπει να φυγω δεν ειναι καλο να μενω εδω σε αυτην την κατασταση..δεν θελω να με βλεπουν και τα παιδια ετσι..δεν τους κανει καλο.Μερικες φορες σκεφτομαι ποσο ανεπαρκης ειμαι απεναντι τους.τι να τους πω?οταν κι εγω ο ιδιος δεν μπορω να σταθω στα ποδια μου,πως να σταθω διπλα τους.Εχει ξημερωσει για τα καλα, πριν φυγω νοιωθω την επιθυμια να ακολουθησω τα βηματα σου,να κανω την ιδια διαδρομη που εκανες οταν εβγαινες για να κανεις την καθιερωμενη  απογευματινη βολτουλα σου.Μετρω τα βηματα σου, ανακαλωντας τις μνημες του παρελθοντος τοτε που με επιανες απο το χερι πηγαινοντας με βολτα στο παρκο,τοτε που ταιζαμε τα περιστερια κι οταν ερχοντουσαν κατα πανω μου φοβομουν κι ετρεχα στην αγκαλια σου..κι εσυ μου εδινες θαρρος.Θυμαμαι ακομη την φορα που ενα καλοκαιρι στην θαλασσα με πηγες στα βαθεια και με αφησες για να μαθω να κολυμπω...ειναι τοσα πολλα αυτα που ζησαμε μαζι,Συνεχιζω ν ακολουθω τα βηματα σου και οι θυμησες μου δυναμωνουν..θυμαμαι την πρωτη φορα που με πηγες στο γηπεδο.."φυγαμε για Φιλαδελφια"μου ειπες και αλλο που δεν ηθελα εγω..θυμαμαι που οταν φθασαμε μου αγορασες το πρωτο μου κασκολ και μου το περασες με στοργη και περιφανια στον λαιμο..εκεινο το βραδυ κοιμηθηκα με το κασκολ περασμενο στο λαιμο μου..- Κοντοστεκομαι για λιγο στο καφενειο που επινες τον καφε σου κι εχω την αισθηση οτι θα σε δω στην γνωριμη σου θεση.Ψαχνω να σε βρω..ματαια ομως λειπεις, περνω τον δρομο του γυρισμου ακολουθωντας και παλι τα βηματα σου.Στο μυαλο μου ακομη παιχνιδιζουν οι μνημες του παρελθοντος,τωρα που εφυγες θυμαμαι σχεδον τα παντα..κι ομως ετσι γινεται, η παρουσια των ανθρωπων στην ζωη μας αργοσβηνει τις στιγμες που εχουμε περασει μαζι τους..οταν ομως αυτοι "φευγουν"λες και ενα χερι μαγικο ενεργοποιει καποιον μηχανισμο και ανακαλει απο την μνημη ολες εκεινες τις στιγμες που εχουμε περασει μαζι τους ακομη και τις πιο ασημαντες.- Στο μεταξυ η ωρα εχει περασει κι εγω νοιωθω καθηλωμενος στο σημειο που...δεν θελω να το σκεφτομαι..δεν θελω ειναι οδυνηρο,κι ομως κατι με κρατα εκει δεμενο στον χρονο και τον χωρο.καθομαι για λιγο εκει ακουμποντας στα καγκελα σκυβοντας κατω και πεζοντας με το κενο.Νοιωθω το χερι σου να μ'ακουμπα..νοιωθω τον ηχο της φωνης σου να με καλει να μεινω εδω.Ηρεμω και φευγω για το σπιτι.Θυμαμαι και παλι εφηβος πια οταν κρυφα σου εκλεβα τα τσιγαρα απο το πακετο του Καρελια για να τα καπνισω με την...θυμαμαι ποσο θυμωνες οταν εμενα αργα τα βραδια εξω σπιτι η δεν ερχομουν καθολου.τοτε που ειχα μπλεξει για χρονια με το συγκροτημα και πεζαμε δεξια και αριστερα...θυμαμαι την ημερα που μου εκανες δωρο εκεινο το ακριβο ρολοι οταν περασα στο πανεπιστημιο.-Εφθασα σπιτι..ακουω ακομα την φωνη σου στο μυαλο μου να μου λεει να μεινω...αδειαζω τα ρουχα μου απο το σακ βουαγιαζ.Κατα εναν παραξενο τροπο με επεισες να μην τα παρατησω..να μεινω εδω να παλεψω την απουσια σου οσο δυσκολο και αν ειναι.Παντα με ηθελες αγωνιστη της ζωης..παντα δυνατο.Σκεφτομαι οτι ακομη και η απουσια σου με μαθαινει ακομη και σημερα που εχουν περασει τοσα χρονια απο το "Ταξιδι" σου.
Γυριζω και κοιτω και παλι την φωτογραφια σου,μου χαμοτελας ακομη.Εχει κατι αλλαξει ομως η μορφη σου ειναι πιο γαληνια τωρα και το χαμογελο σου πιο γλυκο.Η τελευταια αναμνηση απο το παρελθον μας ειναι το δωρο που μου ειχες κανει σε καποια γενεθλια μου..ενα ποδηλατο.Κι ομως τι ειρωνια..εφυγες μια ημερα σαν κι αυτη μια ημερα γενεθλιων μου στις  24-6-1995..
Να εισαι καλα οπου κι αν εισαι και να μας προσεχεις παντα.


Αφιερωμενο στον ανθρωπο που του χρωσταω ολη μου τη ζωη.Στον ανθρωπο που μ'εμαθε ν'αγαπω..να αγωνιζομαι..να αντιστεκομαι..να υπομενω τα δυσκολα.Στον Ανθρωπο που με εμαθε ακομη και με την απουσια του οτι τελικα η ληθη ειναι θεμα επιλογης.Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ..


   




Δεν υπάρχουν σχόλια: