Κόκκινο σαν αίμα..

Είναι αμέτρητες οι φορες που μίλησα με τους ήσκιους και δεν μπορώ να πλησιάσω άλλον άνθρωπο.Ας είναι.
Θυμάμαι κάποιες στιγμές ακόμη από τότε, το φως της Σελήνης,τα παιχνίδια των πουλιών στα κλαδιά των δένδρων,το ουράνιο τόξο να βγαίνει μετά την βροχή στον απέναντι λόφο.Θυμάμαι το άρωμα του ψωμιού που ξεφούρνιζε η μητέρα.Την μικρή λίμνη στην πρώτη στροφή του δρόμου,εκεί που στα ήρεμα νερά της λαμποκοπούσε ο ήλιος,εκεί που ξεδιψούσαν τα μικρά ζώα του δάσους.
Γύρω από την λίμνη τα δένδρα που υπήρχαν με το πυκνό φύλλωμα τους ερωτικές φωλιές γίνονταν για τα ερωτευμένα ζευγαράκια,εκεί θυμάμαι χάρισα και το πρώτο μου φιλί στον πρώτο μου παιδικό έρωτα.
Τα χρόνια πέρασαν, μαζί τους άλλαξε και η ζωή.
Εδώ στην πρωτεύουσα μία ανύπαρκτη μορφή έγινα για όλους.
Οταν με βλέπουν στον δρόμο μου πετάνε γρήγορα μία καλημέρα και φεύγουν βιαστικά προς άγνωστα σημεία.
Μία φορά έτρεξα να σταματήσω έναν αλλά καθώς η παλάμη μου πλησίαζε την πλάτη του χάθηκε.
Το κορμί μου πονούσε από τα σιχαμερά αγγίγματα,η ψυχή μου την λύτρωση αποζητούσε.
Οταν βρίσκω καιρό σκόρπιες σκέψεις αφήνω σε λευκές κόλλες χαρτί,να όπως αυτές..
"Ο κόσμος τούτος από άγνοια φτιάχθηκε,και από άγνοια θα καταστραφεί.
Μία φάλτσα νότα ο κόσμος,ήχος από ξεκούρδιστο πιάνο,λαθέψαμε στους στόχους μας.
Οι ζωές μας έγιναν φτηνό εμπόρευμα πάνω σε μία ζυγαριά που αυτός που μας πουλάει έμαθε να κλέβει στο ζύγι.
Σταμάτησα να κάνω όνειρα,μα να που και που με τις νότες της ψυχής μου παίζω, τις βάζω σε μία σειρά,άγνωστους ήχους δημιουργώ, συγχορδίες ατελείς φάλτσες σαν την ατέλεια αυτού του κόσμου.Δικαστές και δικαζόμενοι,θύτες και θύματα,νικητές και νικημένοι είμαστε συγχρόνως.
Πίνω πάντα την ζωή σε ένα άδειο ποτήρι.
Παρ'ολα αυτά μία επιμονή είχα να κάνω τον κόσμο καλύτερο,να τον ντύσω με τα πιο όμορφα χρόνια,να του μάθω να μιλά,να αισθάνεται,να νοιώθει.
Εγκλειστα έμειναν τα όνειρα και οι ευχές σε ένα παραμύθι που μάθαμε να το ακούμε από μικροί".

Είμαι καλά εδώ που είμαι,η ψυχή μου λεύτερη, ταξιδεύει,μεταμορφώνεται σε μία ψυχή-πεταλούδα με χίλια χρώματα,χρώματα που με βοηθούν να έχω φίλους τους άφαντους στρόβιλους του ανέμου.
Το αίμα μου έχει μεταμορφωθεί σ' ένα νέο κατακόκκινο τριαντάφυλλο φοβισμένο και αμίλητο που σε μία παρθένα γή έχει φυτρωσει.
Επιτρέπω να με αγγίζουν μόνον οι τρελοί και τα παιδιά οι πιο αθώοι,αυτοί μόνον νοιώθουν κι αισθάνονται.
Ενα κόκκινο τριαντάφυλλο φτάνει για να συμβολίζει την αγάπη αυτών που πραγματικά με αγάπησαν κι ας ήταν λίγοι.


                                    ΝΟΣΤΟΣ.