Eνα γράμμα που δεν έφθασε ποτέ...

Nύχτωσε,οι δρόμοι αρχίζουν να ερημώνουν,καιρός βροχερός βιαστικοί οι τελευταίοι διαβάτες με τις ομπρέλλες ανοιχτές σαν κομήτες σε τροχιές σύγκρουσης διαπερνούν διαγώνια,κάθετα και οριζόντια τους δρόμους.
Από το απέναντι cafe οι ήχοι της jazz που φθάνουν μέχρις εδώ διασκεδάζουν τους τελευταίους θαμώνες.
Ωρα να κλείσω κι εγώ το μικρό μου μαγαζάκι με τις αντίκες.
Ανοίγω για λίγο την πόρτα,τι ωραία που μυρίζει η Φθινοπωρινή βροχή,μία ανάσα παίρνω τόσο βαθειά σαν να είναι η τελευταία μου,μα θέλω να ρουφήξω όλη αυτήν την αρωματισμένη δροσιά που φέρνει η βροχή.
Πιο 'κει δύο φύλλα φθινοπωρινά πεσμένα από κάποιο δέντρο κυνηγιούνται σαν ερωτερυμένα ταξιδιάρικα πουλιά στα ρυάκια που σχηματίζει η βροχή στις άκρες των δρόμων.
Ας κλείσω λοιπόν..με βιαστικές μηχανικές κινήσεις τραβώ την πόρτα  πίσω μου,κλειδώνω,βάζω και την σιδερένια μπάρα και βαδίζω προς το πατάρι,εκεί είναι το μικρό μου βασίλειο.
Περπατώντας, μία κλεφτή ματιά ρίχνω σε όλα τα παλιά αντικείμενα του χώρου ξεχασμένα στο πέρασμα του χρόνου,μα το καθένα με την δική του ευχάριστη ή δυσάρεστη ιστορία, σαν να θέλω να τα καληνυχτήσω,να με καληνυχτήσουν και αυτά.
Η μικρή ξυλόσομπα έχει ζεστάνει το μικρό μου πατάρι και το φως των κεριών παιχνιδίζει ρίχνοντας τις σκιές πάνω στα διάφορα παλιά αντικείμενα,έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι κινούνται,ή ότι προσπαθούν να κινηθούν.
Εδώ και ημέρες ένα μικρό μεταλλικό στρατιωτάκι,όσο μία παλάμη, μου έχει κάνει εντύπωση.
Ποιός να γνωρίζει την ιστορία του?
Σε ποιά παιδικά χέρια παιχνίδι ήταν?ποιανού το γραφείο κοσμούσε?
Είναι τόσο ζωντανό,τα χαρακτηριστικά του προσώπου του διακρίνονται καθαρά ακόμη και στο αμυδρό φως,είναι γεμάτο από πόνο και απορία.
Τα ρούχα του σχηματισμένα με καθε λεπτομέρεια από τον δημιουργό του,δίνουν την εντύπωση της κίνησης,μάλιστα σε ορισμένα σημεία φαίνονται σκισμένα,μπαρουτοκαπνισμένα,από τις μάχες.
Η στάση του δεν είναι η στάση ενός στρατιώτη με το όπλο παρατεταμένο,με ύφος υπερήφανο,άγριο..έτοιμο για μάχη.
Είναι καθισμένος σ'έναν βράχο με ύφος κουρασμένο γεμάτο πόνο,απορία,θλίψη και απόγνωση..
Το όπλο του,πιο ΄κει παραπεταμένο ένα κουφάρι από ξύλο και σίδερο άχρηστο πια για εκείνον συμπληρώνει απλά το τοπίο.
Το πιάνω στα χέρια μου,το αγγίζω τρυφερά,το γυρνώ απ'όλες τις πλευρές να δώ την κάθε του λεπτομέρεια..
Κοιτώ την βάση του και βλέπω κάτι γραμμένο.
Τα γράμματα που έχουν χαρακωθεί στο μέταλλο δεν φαίνονται καθαρά το πέρασμα του χρόνου τα έχει ξεθωριάσει,το φέρνω κοντά στο φως του κεριού για να το δώ πιο καθαρά.
"Fredericksburg-Virginia-December 13 1862"Aυτό ήταν γραμμένο στην μία σειρά,και στην επόμενη σειρά ήταν γραμμένο ένα όνομα."Crish Collins"και κάτι ακόμη "South's rebel"
To ακουμπώ με προσοχή στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου.
Ξαφνικά μία σταγόνα αίμα κυλά στο χέρι μου,ψάχνω να βρώ από από που αιμορραγώ..
-Μην ψάχνεις άδικα (ακούγεται μία φωνή στο μισοσκόταδο)..δικό μου είναι το αίμα
Γυρίζω έκπληκτος και η φωνή έρχεται από την μικρή ρέπλικα του στρατιώτη.
-Δικό σου του αποκρίνομαι,μα πως..πως γίνεται?? Εσύ είσαι ένα άψυχο σιδερένιο στρατιωτάκι.
-Αψυχο?κι όμως η ψυχή μου εκεί μέσα είναι κλεισμένη..Χρόνια τώρα..!!
-Τι παιχνίδι μυαλού είναι πάλι τούτο,δεν υπάρχεις δεν είναι δυνατόν να υπάρχεις,του απαντώ..
-Υπάρχω χρόνια τώρα μου απαντά,και συνεχίζει..Χρόνια τώρα σιωπής στο πέρασμα του χρόνου έχω δεί κι έχω ακούσει πολλά,να μιλήσω ήθελα. Να σφίξω κάθε του λόγου αρχή και να την κάνω θέμα,να βουτήξω στον ωκεανό της κάθε λέξης και φράσεις να ξεστομίσω,μα ποτέ δεν έβρισκα την κατάλληλη ευκαιρία.
-Και ήλθε τώρα λοιπόν σε μένα να μιλήσεις η ώρα?
-Ναι σε σένα τώρα.!!
Εμαθα πολλά από τους ανθρώπους, έζησα πολλά κοντά τους.
Τους είδα να γεννιούνται,να μεγαλώνουν,να πεθαίνουν,μα ποτέ αληθινά δεν τους κατάλαβα.
Με το ψέμα ξυπνούν,με το ψέμα κοιμούνται.Κι εγώ για ένα ψέμα πολέμησα και για ένα ψέμα σκοτώθηκα.Στήνουν οι άνθρωποι πολέμους για χιλιάδες ψέμματα,μα χωρίς καμμιάν αλήθεια.
Τους χαρίζουν μία ζωή και αυτοί την χαραμίζουν σε χιλιάδες ανούσια πράγματα..
Αχ..!! να είχα μία ευκαιρία για να ζήσω ακόμη..
-Τι θα έκανες τον ρωτώ,τι θα προλάβαινες να κάνεις μέσα σε αυτήν την κόλαση?
-Πολλά θα προλάβαινα να κάνω,μα άκου τι θα σου πω, κρίνε και μετά πράττεις όπως εσύ θέλεις.
-Μην ξεχάσεις ποτέ πως...
Οσο αποδέχεσαι την κάθε αλήθεια σαν μοναδική,σαν πάντα αυτοαναιρούμενη που η μία διαδέχεται την άλλη..
Οσο νοιώθεις ότι δίνεις και παίρνεις γνώση..
Οσο κοιτάς τον άλλον στα μάτια και νοιώθεις ότι κάτι αλλάζει μέσα σου..
Οσο μπορείς να εκφράζεσαι ελεύθερα,να νοιώθεις κάθε σου λέξη υπάρχει λόγος και νόημα για να την πεις..
Οσο θα αγαπάς και θ'αγαπιέσαι και θα το νοιώθουν οι διπλανοί σου..
Οσο θα επιβεβαιώνεις την ύπαρξή σου μέσα από το δώσιμο προς τους άλλους
Οσο την ζεστασιά της αγκαλιάς σου θα την αισθάνεται και θα την αποζητά κάποιος άλλος
Οσο οι άλλοι θα επιζητούν την συντροφιά σου..
Οσο η εκφραστική ψυχή σου θα μαρτυρά τα όσα έζησες..
Οσο η καρδιά σου θα αποπνέει γαλήνια δύναμη,κουράγιο και πίστη σε αυτό που κάνεις..
Οσο ονειρεύεσαι δημιουργώντας στόχους..
Οσο δεν τα παρατάς και μάχεσαι για τα πιστεύω σου..
Οσο κάνεις τις αλήθειες των άλλων και δικές σου αλήθειες..
Οσο καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων..
Οσο μπορείς και δακρύζεις ακόμη γι'αυτά που σε πόνεσαν,γι'αυτά που έχασες..
Οσο έχεις μνήμη..
Τόσο θα έχεις δικαιολογία ύπαρξης και θα παραμένεις επί της ουσίας άξιος να λέγεσαι άνθρωπος..Αυτή είναι η ζωή κι έτσι πρέπει να την ζείς έχοντας τις αξίες της φυλαγμένες σαν φυλαχτό στο μέρος της καρδιάς.
Θέλω να σου πω και κάτι ακόμη στο κάτω μέρος της βάσης που στέκομαι υπάρχει μία κρύπτη,μέσα της θα βρείς ένα γράμμα..θα ανακαλύψεις πως ανοίγει παρατηρώντας καλά το πεσμένο μου όπλο.
Ενα γράμμα που ποτέ δεν έφθασε στον προορισμό του,γιατί πολύ απλά δεν πρόλαβα να το στείλω..Διαβασέ το μου για τελευταία φορά,έτσι σαν αποχαιρετισμό σαν αντίο..
-Σαν αντίο? του απαντώ.
-Σαν αντίο στην κάθε στιγμή που φεύγει στον χρόνο και την διαδέχεται η επόμενη..
ενας ατελείώτος αποχαιρετισμός είναι η ζωή μας σε ότι ο χρόνος αγγίζει.

Ο θόρυβος του δρόμου με ξυπνά απότομα,πάντα τις πρωινές ώρες υπάρχει πολύς θόρυβος,κόσμος που πηγαινοέρχεται βιαστικά..θορυβώδης πόλη η Asheville.
Παρακοιμήθηκα απόψε και είδα κι ένα περίεργο όνειρο..ήταν λέει αυτός ο θλιμμένος στρατιώτης που μου μιλούσε..κι ένα γράμμα που υπάρχει..
Γεμάτος αγωνία πιάνω τον μολυβένιο στρατιώτη στα χέρια μου,τον γυρνώ ανάποδα ανακαλύπτω μια κρύπτη την ανοίγω μετακινώντας το πεσμένο όπλο λίγο αριστερά,μέσα της σε ένα μικρό κομμάτι από μία σημαία των Νοτίων ύπάρχει ένα γράμμα,με ευλάβεια το ξεδιπλώνω και διαβάζω..
"Αγαπημένη μου Μαρί,και αγαπημένά μου παιδιά Τζές και Σάμμυ...
                                                            ΝΟΣΤΟΣ.