Regression...

Nα βουτήξω στο παρελθόν πάντα ήθελα, να μάθω τις κρυμμένες μου αλήθειες εκεί,τα ανείπωτα ψέματα μου,τους χαμένους δρόμους που δεν περπάτησα,αυτά που έζησα αλλά που το παρόν δεν μου τα παρουσίασε.

Δεμένος ένοιωθα πάντα με κάτι σκόρπιες και άναρχες μνήμες,σαν σπασμένα κομμάτια ενός καθρέπτη που μάταια προσπαθούσα να τον φτιάξω και πάλι.
Δεμένος στο πρίν με μιαν αόρατη ασημένια κλωστή που ένωνε το παρελθόν με το παρόν,με μία ψυχή να φτερουγίζει επίμονα,σαν να ήταν κλεισμένη σε κλουβί και αποζητούσε την ελευθερία της,ξελόγιαζε την καρδιά κάνοντας την να χτυπά δυνατά.
Πάντα μου άρεσε η νύχτα,κάνει τις ψυχές δέκτες και πομπούς,να στέλνουν και να δέχονται μηνύματα από και πρός το άπειρο.

Κάνει τις αισθήσεις μαγευτικά χαλαρές,και τις σκέψεις πρωτότυπες και εφευρετικές..
Μία τέτοια νύχτα ανάμεσα στο φως των κεριών,και καθώς το φεγγάρι άστραφτε ασημί,μαγνήτιζε μυητικά κάθε μου σκέψη..

Και να το ταξίδι ξεκινά..


Ενα ταξίδι διαφορετικό από τ'άλλα με αρχή μα με άγνωστους προορισμούς.
Σιγά σιγά βυθιζόμουν στ'όνειρο σε αντιλάλων τοπία με υπόκωφες σιωπές,οι αναμνήσεις σαν όμορφες μπαλλάντες με κέρδιζαν.
Πέρασα από γνώριμους δρόμους,είδα πρόσωπα που μου φαίνονταν οικεία,άλλα αγαπημένα και άλλα που μου προκαλούσαν φόβο.

Σαστισμένος ζούσα τα πέρασμένα μου χρόνια στο βάθος των αιώνων,παραδείσων στιγμές,ξεφτισμένες ρωγμές,με ελπίδες φθαρμένες να αναζητώ αλήθειες που καίνε.
Στο πέρασμα του χρόνου οι γέφυρες πέφτουν,δαγκωμένη η ψυχή σε ουτοπίας ταξίδι μία απουσία με ζώνει..κακό προαίσθημα.

Μία νύχτα σαν και αυτή με το φεγγάρι ασημί με βλέπω και πάλι να περπατώ σε σκοτεινούς δρόμους σε μία άγνωστη πόλη,μέσα από τζάμια σπιτιών βλέπω άγνωστες χαρούμενες φατσούλες να ετοιμάζονται για δείπνο.
Προσπερνώ,προχωρώ,προχωρώ βιαστικά κρατώντας στα χέρια μου την ψυχή μου δεμένη την έχω με αλυσίδες πισθάγκωνα με το κεφάλι της σκυμμένο το χώμα να κοιτάζει,να σωπαίνει και να θυμάται,και σαν φτάσαμε στον τόπο της κάθαρσης εκεί όπου η καρδιά τους χτύπους της παύει,σε έναν τοίχο την έστησα αμίλητη με κοιτούσε.
Τα χέρια μου με πέτρες βαριές και μυτερές οπλίστηκαν και άρχισα να την λιθοβολώ,μέχρι που τα χέρια μου κουράστηκαν.
Εκείνη καταματωμένη γύρισε και τρυφερά μου είπε
- ΕΠΡΕΠΕ...!!!
 και σωριάστηκε.

 

Να ξαναγεννηθώ θέλησα σ΄ εναν κόσμο καλύτερο χωρίς πολέμους,ασύνορο,χωρίς κακίες,στον κόσμο των "τρελλών" που κουβαλούν μέσα τους τις πιο μεγάλες και όμορφες αλήθειες,στον κόσμο των ονειροπόλων.
Να ήταν όλα γύρω μας λέει χαρά,γνώση και ανοιχτοί ορίζοντες,ελεύθερες ψυχέςνα διψούν για το άγνωστο το από αλλού φερμένο.
Να υπάρχουν ψυχές με δίψα για να ζήσουν γεμάτες ζωές που στάζουν αργά αγάπη και έρωτα.
Να έχω κι εσένα ψυχή μου δυνατή, ορμητική,να ταξιδεύω μαζί σου και να στοιβάξω μέσα σου τα όνειρά μου,
Συγγνώμη σου ζητώ ψυχή μου ,συγγνώμη ,δεν είναι ο κόσμος που σου έταξα αυτός..!!!

NΟΣΤΟΣ

ακούμε

dream theater

και

" REGRESSION "