ΕΡΕΒΑΝΘΟΣ

EΡΕΒΑΝΘΟΣ

Τα όνειρα στούς δρόμους πεσμένα
γι'αυτό οι άνθρωποι έμαθαν να κλείνουν
θύρες καί παραθύρια
διαδρομές αγωνίας τα χρόνια τους
σε αναζήτηση ξένων καί απόντων
μα σφάλισαν μαζί ψυχή καί καρδιά..οι τελευταίες μου σκέψεις λίγο πρίν..λίγο πρίν..
Κατεβαίνω,γλυστρώ καί χάνομαι
ταξιδεύοντας σε μέρη οπου το φώς σιγά σιγά χανόταν.
Φτάνω κάπου,απόλυτο σκοτάδι παντού.
-Καλώς μας ήλθες Λυσιέν,ακούστηκε μία φωνή,ένα φώς αμυδρό αναιμικό με πλησίαζε καί μία μορφή περίεργη απόκοσμη φάνηκε μπρός μου.
-Μα τι έγινε πού είμαι?..θυμάμαι βρισκόμουν στο κρεβάτι μου.
-Μη φοβάσαι Λυσιέν καλως μας ήλθες στο Ερεβος..
-Στο ποιό ?? δεν είναι δυνατόν..εφιάλτη θα βλέπω.
-Είμαι η τελευταία σου σκέψη..
-Η φύση μας έχει διδάξει για άγνωστες υπάρξεις,μα έχει παράξενο τρόπο η φαντασία
-Είμαι εδώ για σένα..είμαι η μελαγχολία σου,οι φόβοι σου
-Η μελαγχολία είναι μία απο τίς όψεις του φόβου,αυτή μας βυθίζει σε παράξενες σκέψεις,όπου οι λύσεις φαντάζουν πολλές.
-Αν πώ οτι κάθε τι πάνω στήν γή είναι φτιαγμένο με πάθος δολοφονικό ,που κόβει κάθε σκέψη ωραία θα το πίστευες Λυσιέν?
-Δέν ξέρω..μπορεί ναί μπορεί καί όχι..
-Ημουν ένα πλάσμα σαν εσένα κάποτε μα τιμωρήθηκα..
-Γιατί?
-Ακου λίγο τίς τελευταίες σου σκέψεις Λυσιέν."μα σφάλισαν μαζί ψυχή καί καρδιά"..γι'αυτό έκλεισα την καρδιά μου στην αγάπη,στο φώς σε κάθε τι χαρούμενο.
-Καταλαβαίνω.
-Ακόμη οχι..πές μου ποιά λεπτοφτιαγμένη κι ευαίσθητη ψυχή μπορεί να ζήσει στόν κόσμο σας..να ερωτευθεί,να δημιουργήσει.
-Μα εγώ δέν έκανα τίποτα,τα βρήκα όλα όπως τα βλέπω,καί μπορώ να πώ πώς είναι ολα χάλια..
-Ακριβώς Λυσιέν δέν έκανες τίποτα.Μικρές λέξεις σαν από ομίχλη φτιαγμένες είναι οι σκέψεις σας,καί η αγάπη που λέτε οτι νοιώθετε,μοιάζει με αγάπη,αλλά απλώς το αισθάνεσθε ολοι τόσο επιφανειακά που μοιάζει με ψέμα καλοφτιαγμένο,έχετε το ψύχος τής ψυχής
-Παράξενη σχέση πανάθεμά με ψύχος καί ψυχή σαν ζευγάρι.
-Ακόμη καί οι κρυφές σας σκέψεις Λυσιέν,φανερές θα έδειχναν την μικροπρέπειά σας..ισως να ματαιοπονώ μαζί σου γιατί ίσως οι μεγάλες ιδέες,τα σοφά λόγια,η αγάπη καί ο έρωτας δέν είναι για τούς ανθρώπους πλέον.
-Αφοριστικά τα λόγια σου
-Είδες Λυσιέν πονά η αλήθεια..Μετά απο πολλές εποχές απουσίας θυμάμαι την αγάπη,τον έρωτα να μοιάζει με μία πρωινή δροσοσταλίδα που λαμπυρίζει παίζοντας με το φώς του ήλιου...ολα αυτά που μας θυμίζουν την ένταση,το πάθος και την δροσιά της αφής.Τώρα η αγάπη και ο έρωτας μοιάζουν με κουρέλια άχρηστα που αφήνετε μετά από ερωτικές βραδιές σε διάφορα σημεία κάποιου δωματίου.
Αφήστε επιτέλους τίς ψυχές σας ανοιχτές στο φώς..
-Καί πώς ορίζεις εσύ την ψυχή άγνωστε μου οικοδεσπότη?
-Ακου Λυσιέν ψυχή είναι η απέραντη έκταση τών ονείρων όπου όλα γίνονται σαν από θαύμα,σαν από λέξεις μαγικές που οι άνθρωποι ν'ακούσουν δεν μπορούν
Ψυχή είναι ο έρωτας που γεννιέται μαζί με κάθε νέο άνθρωπο,μα χάνεται καί εξασθενεί μόλις γνωρίσει κάθε τι αρνητικό.
Ψυχή είναι τα θέλω μας,είναι λέξεις αγάπης,έρωτα που τίς χάσατε σε ερηπωμένα τοπία όπου οι καρδιές σας δεν βρίσκουν λίμνες καί ποτάμια γιά να ξεδιψάσουν.
Καλέ μου Λυσιέν θέλω να σου δώσω ένα δώρο ..πιστεύω σε σένα..να δίπλα σου στήν κόγχη του βράχου έχει φυτρώσει ενα λουλούδι..το μοναδικό εδώ και αρκετά χρόνια.
-Λουλούδι στό Ερεβος...!!!!
-Ναι Λυσιέν ακόμη κι εδώ ανθίζουν λουλούδια,σε έναν τόπο άπειρα σκοτεινό,γιατί οχι καί στίς καρδιές των ανθρώπων?? γιατί οχι????
Κόψτο καί πάρτο θα μένει ανθισμένο γιά πάντα..τρέφεται με ελπίδα,και με αγάπη,με  ειλικρίνια, καί με τίς καλές προθέσεις τών ανθρώπων..αργοπεθαίνει με το ψέμα καί την υποκρισία..με κάθε τι πού δηλητηριάζει τίς ψυχές σας.
-Πανέμορφο καί παράξενο λουλούδι άγνωστε μου κύριε τούτου εδώ τού άχαρου κόσμου..καί πώς το ονομάζετε λοιπόν αυτό το πανέμορφο δώρο τής φύσης που η μοίρα το έχει στερήσει από τα βλέμματα των κοινών θνητών
-ΕΡΕΒΑΝΘΟ καλέ μου Λυσιέν..ΕΡΕΒΑΝΘΟ

Οι πρωινές στάλες της βροχής που χτυπούσαν το τζάμι  με ξύπνησαν απότομα,έκανα να σηκωθώ μα ένοιωσα κάτι στο προσκεφάλι μου...εκεί ήταν αφημένο ένα πανέμορφο λουλούδι που πρώτη φορά αντίκρυζα σήν ζωή μου..ΕΡΕΒΑΝΘΟΣ μονολόγησα μηχανικά..χωρίς να ξέρω το γιατί καί το πώς είχε βρεθεί δίπλα μου.
Ισως με τον καιρό καταλάβω πολλά γιά την ζωή,γιά μένα ,γιά τίς συμπεριφορές των ανθρώπων,γιά τίς κλειστές και παγωμένες καρδιές,γιά ολα αυτά που η φύση μας δωρίζει απλόχερα κι εμείς τα καταστρέφουμε,γιά τίς εύκολες καί εφήμερες χαρές της ζωής..γιά τ'αυτονόητα που έχει ανάγκη η ζωή μας ,μα εμείς αδιάφορα τα προσπερνάμε..Ισως.


                                                              ΝΟΣΤΟΣ.