Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Ψυχη ανεμη...

Ψυχη ανεμη...

Γραφω σβυνω μαυρα σημαδια πανω στο χαρτι
παιζω με τα γραμματα προσπαθω να βρω λεξεις να τις κανω προτασεις
να κανω κοπια την φευγατη μου ψυχη
χαμενος στο κενο μιας σκεψης που χανεται στον καπνο ενος τσιγαρου και
στο μισοφως ενος κεριου που εδω και ωρα η φλογα του τρεμοπαιζει ζωγραφιζοντας παιχνιδιαρικες σκιες στον απεναντι τοιχο
Το μυαλο μου χαλασμενη πυξιδα παλευει να βρει αδιεξοδα
και οι σκεψεις σκορπιες και αυτες ατερμωνες δεν με οδηγουν πουθενα
βαριες οι ωρες και αποψε, τιποτα δεν μου βγαινει και μια ψυχη που θελει να πεταξει μα δεν μπορει φυλακισμενη στη χρυση φυλακη της ξεμαθε να πετα
κι αυτη η μοναξια βαρια και αυτη οταν εκεινη σε εχει επιλεξει
Ξημερωνει σε λιγο και κατω στον δρομο οι ανθρωποι βουβοι και μονοι βυθισμενοι στις σκεψεις τους αρχισαν να μαζευονται στην απεναντι σταση..
Ετσι ξημερωσαμε κι αποψε  ψυχη μου αταξιδευτοι και διψασμενοι.
Φευγω κλεινοντας την πορτα πισω μου..χειμωνιασε κανει κρυο
μα η ψυχη πιο παγωμενη και απο τον χειμωνα φοραει την μασκα της φτιασιδωνεται ετοιμη να δωσει  ακομη μια παρασταση στο θεατρο της ζωης...      
                                                                           ΝΟΣΤΟΣ

Γεναρης του γηινου ετους 1998
                                                        ...
(Αποσπασμα απο την συλλογη μου "Σκορπιες σκεψεις")                    

4 σχόλια:

D.Angel είπε...

Να ξερες πόσο με εκφράζει...
Αισθάνθηκα μια θλίψη καθώς το διάβαζα!
Και η φωτογραφία υπέροχη!
Φιλιά και καλή Κυριακή να χετε!

NOSTOS είπε...

Καλη σου ημερα καλο μου φιλαρακι..ευχαριστω για τα καλα σου λογια..στιγμιαιες ανθρωπινες στιγμες δικες μου απωτυπωμενες μου σκεψεις..παντα εγραφα και παντα θα γραφω..ετσι στιγμιαια και απλα οποτε το νοιωθω..φιλια και απο εμενα..να εχετε ολοι σας..

eloy είπε...

Η μοναξιά που όλοι νιώσαμε, νιώθουμε ή θα νιώσουμε σε κάποιες στιγμές της ζωής μας, αυτές οι στιγμές που απλώς θες να κάνεις κάτι, να πεις μα δε βρίσκεις κανέναν τρόπο να το κάνεις. Αυτές τις στιγμές αισθάνομαι μια θλίψη και μια ανημποριά, άλλο πράγμα. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που "κλιμακώθηκε" το κείμενό σου, από την προσπάθεια να γράψεις κάτι, η σκέψη η διερεύνηση και έπειτα το ξημέρωμα που σε καλεί να φορέσεις και πάλι το προσωπείο σου. Ειλικρινές.

NOSTOS είπε...

ΕLOY...Καλησπερα σου και ευχαριστω για το σχολιο σου.Δυστυχως ετσι ειναι η μοναξια οταν αυτη μας επιλεγει μας κανει να αισθανομστε θλιψη και ανημπορια οπως πολυ σωστα λες κι εσυ..και το περιρργο ειναι οτι αισθανομαστε μονοι ακομη και αν γυρω μας υπαρχουν φιλοι και γνωστοι..καλαο σου βραδυ κι ευχαριστω και παλι για τα καλα σου λογια...