Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Xορχε Μπουκαι- Οαλυσοδεμενος ελεφαντας(αποσπασμα απο το βιβλιο του Μια ιστορια να σου πω)

"Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!" "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός. "Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ." Ο Χοντρός κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια μια ιστορά..." Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται. Οταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του... Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μιά αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν ήταν αληθινα μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δεντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει; Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξηγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;" Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα. Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. Έκλεισα τα μάτια και φανάσθηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφερει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του. Φαντάσθηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο... Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του. Αυτος ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του ειναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του... " Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο- πολύ σαν τον τον ελέφανα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ενα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφεραμε. Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω." Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθησε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε: "Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε. Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο απόσπασμα!Πολύ μεγάλη αλήθεια!
Μια θλίψη μ επιασε! Αν και δεν είμαι απ αυτούς
που το βάζουν κάτω!θλίβομαι όμως όταν το συναντώ γύρω μου!Αρνούμαι να παραιτηθώ, να γονατίσω, να σκύψω το κεφάλι...
Αρνούμαι και πεισμώνω, αγριεύω και ουρλιάζω από οργή! Καλό βράδυ φιλαράκι.Φιλιά

D.Angel

evelina είπε...

Μια υπέροχη ιστορία που πρέπει να την λάβουν υπόψιν πολλοί ...πιστεύω πως όλα τα "δεσμά" σιδερένια ή ψυχολογικά έχουν μία κοινή μοίρα : κάποια στιγμή σπάνε και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο γρήγορα θα απαλαγούμε από αυτά.

zoyzoy είπε...

Δυστυχώς στον ελέφαντα αναγνώρισα όλους εμάς που υπομένουμε τα αρίθμητα παλούκια της ζωής μας και μάθαμε να τα δεχόμαστε και να μην αντιδρούμε!
Ομως το τελευταίο που προσπαθούν να μας βάλουν δεν αντέχεται πρέπει ν'αντιδράσουμε όλοι μαζί και να το ξεριζώσουμε μια και καλή!

Καλή Χρονιά εύχομαι με υγεία,αγάπη
δύναμη και κουράγιο!

Από καρδιάς ♥ ♥ ♥

NOSTOS είπε...

D.Angel καλο μου φιλαρακι ετσι ειναι δυστυχως βιωνουμε απο την αρχη της ζωης μας οτι πρεπει να υπακουμε στα θελω και στα πρεπει καποιων οι οποιοι εξυπηρετουν καποιο συστημα ειτε πολιτικο ειτε οικονομικο ειτε θρησκευτικο..ειτε οποιδηποτε αλλο συστημα..σκοπος τους ειναι να αλυσοδεσουν τις συνειδησεις μας ωστε να καμψουν τις αντιδρασεις μας..στο χερι μας ειναι να αρνηθουμε τα παντα, να μην υποκυψουμε στα σχεδια τους τροποι υπαρχουν πολλοι και θεληση υπαρχει απλα ολα ειναι θεμα χρονου να συμβουν..και θα συμβουν το κοστος ισως να ειναι μεγαλο για μας αλλα αλλη οδος δεν υπαρχει..η βια ειτε ψυχολογικη ειτε συναισθηματικη..ειτε σωματικη φερνει παντοτε τα αναλογα αποτελεσματα η πιεση στην οποια μας υποβαλουν καποια στιγμη θα φτασει στο αποκορυφωμα της και τοτε...φαντασου την σκηνη ενας ελεφαντας διαπιστωνει οτι τα δεσμα του ευκολα σπανε και το μονο που χρειαζεται ειναι να υπερβει τους φοβους του και τοτε αφου συμβει αυτο ξεχυνεται με οργη και θυμο εναντιον αυτων που τοσα χρονια τον κραταγαν δεσμιο..στην θεση λοιπον του ελεφαντα βαλε την κοινωνια μαςτα συμπερασματα δικα σου..Καλο σου βραδυ..

NOSTOS είπε...

Eβελινακι μου υπεροχη πραγματι αυτη η ιστορια και πολυ επικαιρη..Ιστορικα παντα δεν υπαρχει λαος που αργα η γρηγορα να μην εσπασε τα δεσμα του με οποιδηποτε τιμημα.Νομιζω οτι σημερα η κοινωνια μας βιωνει μια ατυπη κατοχη..οικομικη αυτη την φορα..τα περιθωρια ανοχης αυτου του λαου στενευουν και ειναι θεμα χρονου πια να σπασει τα δεσμα του.Καλο σου βραδυ κι ευχαριστω για το σχολιο σου .

NOSTOS είπε...

Ζουζου μου πρωτα να σου ευχηθω καλη χρονια με υγεια και πολλες πολλες ευχαριστες στιγμες..θαλασσινες και μη.
Οντως ετσι ειναι ειμαστε ολοι μας σαν τους ελεφαντες ενος τσιρκου που μας εχουν εκπαιδευσει θελοντας και μη στο να υπακουμε στα παραλογα βιτσια καθε αφεντη..το θεμα ειναι οτι ειναι ευκολο για μας να ντιδρασουμε φτανει να κανουμε την υπερβαση μεσα μας..στο κατω κατω εδω που μας εχουν φτασει δεν εχουμε να χασουμε και τιποτα ας γλυτωσουμε τουλαχιστον την αξιοπρεπεια μας..

Στέλλα είπε...

Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.....μπήκα τυχαία στο ιστολόγιο σου...Ο Μπουκάι είναι απλός και άμεσος στο λόγο του,Καλή μέρα!!!!!!!!!!!!!!!