Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Χορχε Μπουκαι - Ο Ερευνητης (Απο το βιβλιο του..Ιστοριες να σκεφθεις)


Ο Ερευνητής


Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή ...

Ερευνητής είναι κάποιοι; που ψάχνει' όχι απαραιτήτως κάποιοι; που βρίσκει.

Ούτε είναι κάποιοι; που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι, απλώς, κάποιοις για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση.

Μια μέρα, ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.

Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.

Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.

Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ' εκείνο το μέρος.

Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.

Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.

Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι' αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απ' τις πέτρες: Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.

Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα.

Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ' εκείνο το μέρος.

Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωποις ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε:Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση.

Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.

Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες.

Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.

Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια ...

Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.

Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.

Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.

«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σ' αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ' αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπου; και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά:»

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:

«Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω ...

»Οταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:

Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.

Στ' αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.

»Εστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή:»

»Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού ... Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;

»Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;

»Και ο γάμος των φίλων;

»Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;

»Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα;

»Πόσο κράτησε στ' αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;

»Ώρες; Μέρες;

Έτσι , συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε ... Κάθε λεπτό.

»Οταν κάποιοιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ»

9 σχόλια:

Ερατώ είπε...

Συμπτωματικά μόλις διάβασα κι εγώ αυτό το βιβλίο...πολύ δυνατές ιστορίες, ειδικά αυτή που μας δίνεις εδώ...
Έχω αναφέρει κι εγώ κάτι στη νέα μου ανάρτηση εδώ:
http://kainourgiarxi.blogspot.com/2010/11/blog-post_30.html
Καλό βράδυ!

Καπετάνισσα είπε...

Ειναι καταπληκτικός!

Βγάζει το "ζουμί" με εναν μοναδικά φρέσκο τρόπο...λες και μιλάει μαζι σου...λες και συζητάς μαζί του πίνωντας τον πρωινό σου καφέ!

Αξίζει να τον διαβασει ο καθένας μας...

Τα φιλιά μου...

Unknown είπε...

Το βιβλίο Νόστε μου δεν το ξέρω, ούτε έχω διαβάσει ποτέ κάτι του συγγραφέα,
όμως απ'αυτή την ιστορία του, αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει "τετράδιο", γιατί να υπάρχει "μέτρο";

Κρατάω το βλέμμα του "ερευνητή" και την διαίσθησή του.

Την καλημέρα μου

Ευτυχία Μεντζελοπούλου είπε...

υπέροχη ανάρτηση!Σημασία έχει η ποιότητα ,όχι η ποσότητα στα πάντα.Στην υγεία,,στις σχέσεις μας,στην δουλειά μας,στον έρωτα,στη ζωή.

NOSTOS είπε...

Eρατω μου κι εγω εντελως συμπτωματικα βρηκα αυτο το βιβλιο..ημουν σε ενα βιβλιοπωλειο,αλλο βιβλιο ειχα στο μυαλο μου,αλλα τελικα πηρα αυτο..και δεν εχασα..Αλλωστε κανεις δεν χανει ποτε αγοραζοντας ενα καλο βιβλιο.Οι ιστοριες του αν και παραβολικες σου δινουν ευκολα το μηνυμα που θελει να σου δωσει ο συγγραφεας. Καλο σου βραδυ κι ευχαριστω για το σχολιο σου.

NOSTOS είπε...

Kαπετανισσα ετσι ακριβως ειναι..εχεις την αισθηση οτι δεν διαβαζεις αυτο το βιβλιο..απλα οτι ειναι ο ιδιος απεναντι σου και σου διηγειται τις ιστοριες του.Καλο σου βραδυ και να εισαι παντα καλα..

NOSTOS είπε...

Αγαπητη μου Meggie ειναι πολλσ τα γιατι και οι αποριες που εχει καποιος διαβαζοντας το συγκεκριμενο βιβλιο..Ενα ομως ειναι σιγουρο οτι εχουμε πολυ λιγο χρονο στην ζωη μας για να εκπληρωσουμε τα αονειρα μας.Δυστυχως για μας παντα θα υπαρχουν καποια μετρα που θα μας κλεινουν τον δρομο..απο εκει και περα το θεμα ειναι πως θα χειρισθει ο καθενας μας τον χρονο που εχει για να υπερβει αυτα τα μετρα και τα ορια που μας εχουν επιβαλει..καλο σου βραδυ και ευχαριστω για την συμμετοχη σου εδω.

NOSTOS είπε...

Ευτυχια μου σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια..αλλα τα ευσημα ανηκουν στον συγγραφεα του βιβλιου εγω τομονο που εκανα ηταν να αναπαραγω απλα ενα κομματι,μια ιστορια του.Σιγουρα η ποιοτητα ειναι το ζητουμενο στην ζωη μας,υπαρχουν ομως καποια ορια που πρεπει να υπερβουμε για να την κατακτησουμε.Σημερα παλευουμε για τα αυτονοητα.Η ζωη μας εχει αναγκη απο απλα πραγματα διοτι εκει μεσα βρισκεται κρυμενη η ποιοτητα που ολοι μας αναζητουμε.Καλο σου βραδυ κι ευχαριστω κι εσενα για τις επισκεψεις και τα σχολια σου εδω.

Ανώνυμος είπε...

Είναι καταπληκτικός και δεν το είχα ξαναδιαβάσει!Μεγάλες αλήθειες!
Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα
Στόλισες;;;;

D.Angel