Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ

Χειμωνας του '83 στο στρατοπεδο της Θηβας οντας φανταρος πεντε μηνων βρισκομαι να φυλαω σκοπια γερμανικο νουμερο.. για οσους ξερουν στην πιο απομακρυσμενη σκοπια του στρατοπεδου. Θυμαμαι εκεινο το βραδυ σαν να ηταν χθες..βροχερο,παγωμενο,και χωρις καθολου φεγγαρι... πισω μου φανταζαν αρκετα μακρια τα φωτα του στρατοπεδου..μπροστα μου ειχα σε αποσταση περιπου εικοσι μετρων τα συρματοπλεγματα που οριοθετουσαν τον χωρο,μετα δε υπηρχαν αγροι και στο πολυ βαθος φαινοντουσαν αχνα μεσα στην υγρασια της υπαιθρου τα φωτα της Εθνικης οδου Αθηνων- Λαμιας. Αν και η σκοπια ηταν τοποθετημενη σε ψηλο σημειο οπου κατω απο αλλες συνθηκες θα εποπτευα πολυ καλα τον γυρω χωρο, εκεινο ομως το συγκεκριμενο βραδυ η ορατοτητα μου δεν ξεπερνουσε το πολυ τα πεντε μετρα. Θυμαμαι αυτο που μπορουσα να ξεχωρισω ηταν μονο τα περιγραμματα των θαμνων που υπηρχαν στον περιβαλλοντα χωρο,καθως και τα δυο βαρελια γεματα με νερο που υπηρχαν σε καθε σκοπια σε περιπτωση πυρκαγιας. Να σημειωσω δε οτι δεν ηταν ουτε η πρωτη..αλλα ουτε και η τελευταια φορα που ημουν σκοπος σε αυτη την συγκεκριμενη σκοπια και τη ιδια ωρα.Ηταν ομως η μοναδικη φορα οπου οι συνθηκες ηταν ιδιαιτερες τοσο για μενα οσο και για τον χωρο. Συνηθως οταν μου επεφτε να φυλαξω αυτο το συγκεκριμενο νουμερο παντα γκρινιαζα..την συγκεκριμενη μερα ομως κατι συνεβει σε καποιον συναδελφο φανταρο και οικειοθελως ενω ειχα εξοδο με διανυκτερευση εκεινη την νυχτα προτιμησα να μεινω μεσα και να παρω την θεση του στην εν λογω σκοπια. Συμπτωση για οσα θα επακολουθουσαν ποιος ξερει? Ηταν δυο και μιση..ειχα μια παρα πολυ καλη διαθεση..αγνωστο για ποιον λογο, καπνιζα παρανομα μεσα στην σκοπια και με το τσιγαρο προς τα μεσα στην χουφτα για να μην φαινεται η καφτρα του απο μακρια,και σιγοτραγουδουσα ενα αγαπημενο τραγουδι. Ειχα την αισθηση ομως οτι βρισκομουν στην μεση του πουθενα..κατι οι συνθηκες..κατι το τοπιο με προδιεθεταν να αισθανομαι ετσι. Καποια στιγμη αποφασισα να κανω την επιβεβλημενη βολτα γυρω απο την σκοπια και σε ακτινα δεκα μετρων για να δω οτι ολα βαινουν καλως.Ολα την πολυ σκοτεινα...και υπηρχε απολυτη σιωπη..νεκρικη θα ελεγα. Θυμαμαι την ωρα κοιταζοντας με τον αδυναμο φακο το ρολοι μου ηταν τρεις παρα δεκα,δεν εκανα παραπανω απο πεντε λεπτα για να διανυσω τον συγκεκριμενο χωρο που ανεφερα πριν,οταν ξαφνικα τη στιγμη που επεστεφα στην σκοπια αντιλαμβανομαι ενα πολυ δυνατο φως να φεγγει τον περιβαλλοντα χωρο και να βρισκεται ακριβως απο πανω μου. Σηκωσα το βλεμμα μου να δω τι συμβαινει αλλα ηταν τοση δυνατη και λαμπερη η ενταση του φωτος που εκτος του οτι δεν διεκρινα τιποτα..ενοιωσα μια στιγμιαια τυφλωση. Το πρωτο πραγμα που προσπαθησα να κανω ενστικτωδως ηταν να μπω στην σκοπια και να ειδοποιησω με το μαγνητικο τηλεφωνο τον αξιωματικο υπηρεσιας για το συμβαν...το τηλεφωνο ομως δεν λειτουργουσε αυτα τα ενσυρματα με τις εναεριες συνδεσεις καλωδια,μαγνητικα τηλεφωνα συχνα πυκνα δεν λειτουργουσαν. Ξαφνικα κι ως δια μαγειας το φως εξαφανιζεται οπως ακριβως ειχε εμφανισθει απο το πουθενα. Οταν περασε η εκπληξη της πρωτης στιγμης αποφασισα να βγω και παλι απο την σκοπια..εδω θελω να πω οτι το εν λογω συμβαν δεν ειχε διαρκεια πανω απο δεκαπεντε εικοσι το πολυ δευτερολεπτα..βγαινοντας λοιπον εξω ερχομαι αντιμετωπος με μια δευτερη εκπληξη,κατι το φωτεινο απο μια αγνωστη πηγη φωτος ερχοταν απο την μερια των συρματοπλεγματων προς το μερος μου.. ..χρησιμοποιωντας τη λογικη, προσπαθησα να κρατησω την ψυχραιμια μου. Αυτο λοιπον το απροσδιοριστο "κατι" φωτεινο επαιρνε σχημα οσο με πλησιαζε..ηταν ενα κοριτσακι που το φορεμα του λαμπυριζε και ηταν καταφωτεινο- αγνωστο πως μεσα στο πυκνο σκοταδι εκεινης της βροχερης νυχτας. Πλησιαζοντας μου απλωσε το χερακι της και μου προσφερε ενα λουλουδι,ενστικτωδως απλωσα κι εγω το δικο μου χερι παιρνωντας το λουλουδι. Στην συνεχεια αυτο που συνεβει ηταν κατι το ακατανοητο για εμενα, αρχισαμε να συνομιλουμε με εναν πολυ ιδιαιτερο τροπο,ακουγα τα λογια της αλλα οχι με τον τροπο που συνομιλουν δυο ανθρωποι ..ακουγα τη φωνη της και αυτα που μου ελεγε μεσα στο κεφαλι μου..ενω η ιδια διαβαζε την σκεψη μου και απαντουσε στα ερωτηματα μου..αυτος ο περιεργος τροπος επικοινωνιας δεν κρατησε πολυ ωρα..μου ελεγε να μην φοβαμαι..οταν την ρωτησα ποια ηταν και πως βρεθηκε εκει η απαντηση της ηταν οτι ηλθε να με δει...μου ειπε ακομη οτι ηταν αγεννητη και οτι θα ειναι παντα διπλα μου...οταν τη ρωτησα απο που ερχεται..και ποτε προκειται να γεννηθει,η απαντηση που πηρα ηταν οτι ερχεται απο πολυ μακρια..και οτι οταν γεννηθει θα το καταλαβω. Φευγοντας μου αφησε ενα μαντηλακι που κρατουσε στα χερια της...αυτο το μαντηλακι το κρατω μεχρι και σημερα φυλαγμενο καλα δεν το εχει δει κανεις και ουτε προκειται,ειναι κατι που το θεωρω κατι πολυ προσωπικο..κατι που ανηκει μονον σε μενα,κατι που η μοναδικοτητα του με εχει σημαδεψει μεχρι και σημερα.,και οσο και εγωιστικο να ακουγεται δεν θελω να το μοιρασθω με κανεναν. Εφυγε οπως ηλθε περνωντας μεσα απο τα συρματοπλεγματα..παντα φωτεινη..και χαθηκε στο πυκνο σκοταδι. Η επομενη ημερα ηταν για μενα μια ημερα περισυλλογης..δεν ανεφερα το συμβαν σε κανεναν για ευνοητους φυσικα λογους.Ουτε κανεις φυσικα αντιληφθηκε το παραμικρο. Ειχα αποφασισει να αποδεχθω το γεγονος ως κατι το μοναδικο που μου συνεβει χωρις εκλογικευσεις αφου μαλλον αυτες δεν χωρουν παντου. Ενοιωσα και νοιωθω ομως τυχερος γι'άυτο που εζησα.Ξερω οτι θα μενει και θα κατοικει για παντα στην ψυχη μου..και στην ζωη μου οπως αποδειχθηκε αργοτερα. Θα μενει για παντα στην ζωη μου ως ενα ξεχωριστο και πολυτιμο δωρο σαν ενα λαμπερο και παιχνιδιαρικο φωτακι που θα αναβοσβηνει πονηρα οποτε θα προσπαθω να βρω λογικες εξηγησεις εκει οπου δεν χωρουν. Υ.Γ(1)..Δεν ειμαι θρησκοληπτος για να εξηγησω αυτο το συμβαν σαν καποιου ειδους θεικη παρεμβαση..οσοι με γνωριζουν ξερουν οτι δεν πιστευω καν σε καμμια θρησκεια και σε κανενα δογμα ειτε θρησκευτικο ειτε παραθρησκευτικο..η δικη μου φιλοσοφια..και κοσμοθεωρια ειναι ενταγμενη αλλου. Υ.Γ(2)..Απο την ιδιοτυπη συνομιλια που ειχα με το κοριτσακι..με αυτην την οντοτητα πειτε την οπως εσεις θελετε εχω παραληψει εσκεμμενα μια φραση.Μια φραση που ειχε και εχει μεγαλη σημασια στην ζωη μου και την θεωρω σαν ενα φαρο που οδηγει την ζωη μου στις δυσκολες στιγμες. NΟSTOS

3 σχόλια:

Rena είπε...

Θεωρώ ότι είσαι πολύ τυχερός που είχες μία τέτοια εμπειρία. Δε μπορώ να δώσω κάποια εξήγηση σε όλο αυτό, ούτε και θα ήθελα. Μόνο να ρωτήσω, χωρίς και να περιμένω βέβαια απάντηση..Γεννήθηκε?

NOSTOS είπε...

Kαλη μου φιλη Ρενα η απαντηση μου θα ειναι ενα ρισκο..αν ειναι αυτο που απο εκεινη την ημερα μεχρι και σημερα υποπτευομαι τοτε ναι εχει γεννηθει..επειδη ομως παντα το παραφυσικο και το υπερφυσικο μας επιφυλασσει εκπληξεις και μερικες φορες εκει που νομιζουμε οτι ακουμπαμε τις ακτες της χαμενης Ιθακης μας βρισκομαστε σε μια αγνωστη γη..μια αγνωστη γη που δεν τη ξερουμε που ομως αυτη μας γνωριζει.

Rena είπε...

Ο λόγος που έκανα την ερώτηση ήταν για να μπορέσω να καταλάβω-με κάποιον τρόπο-πως θα μπορούσε κάποιος να έχει τόση βεβαιότητα, ώστε να πει ένα ναι ή ένα όχι. Και ναι, έχεις δίκιο..ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για κάτι, απλά εικάζουμε κι άλλες φορές απλά επιθυμούμε να είναι έτσι.